RNRHJBD!

Orain dela aspaldi urrutira egindako bidaia batetan ezagutu nuen, edo beharbada ez hain aspaldi eta ez hain urrutira egindakoan. Ez dakit. Denbora, distantzia, ez ditut serio hartzen. Edo beraiek dira ni serio hartzen ez nautenak. Berdin dio, ezagutu nuen. Behin. Nonbait. Ametsetan, akaso. Horrek ez du esan nahi gertatu ez zenik, ezagutu ez nuenik, istorio hau existitzen ez denik. Horrek ez du ezer esan nahi. Edo dena esan nahi du.

-Aurkitu zaitu azkenean – esan zidan nondik zetorren jakin nahirik nenbilen ahotsak – urteak daramatza liburu tontor horren azpian, zure zain.

Kasualitateak eraman ninduen kalezulo hartan barna aurkitu nuen liburu denda zaharrera, eta oraindik nirekin behar zuen ahots hori nondik zetorren jakin nuenean, txiripaz antzeman baitzitekeen agure haren presentzia liburu-pila haren erdian. Momentu batez, honen jakituriak idatziriko mendi haietakoaren artean kamuflatzeko ahalmena emanen ziola otu zitzaidan, eta hasiera batean ideia burugabea bazirudien ere, zerbaitek ez nenbilela oker esaten zidan. Bazegoen zerbait haren pipa erretzeko, begiratzeko, hitz egiteko eran. Tabako zupada bakoitzean historian zehar erretako libururen baten kea irentsi, desagerrarazitako istorio bat errautsetatik berreraiki, eta hau norberarekin elkarbanatuko balu bezala. Intrigatua ninduen, senak ez zitzaidala txantxetan ari esaten zidan.

-Nire zain? – galdetu nion urduritasuna estali nahiko lukeen txantxa tonuaz – nola liteke liburu bat pertsona jakin baten esperoan egotea? Liburu batek bere irakurlea aukeratzea? Ez dauka zentzurik.

Agureak, musika jogailua martxan jarri bitartean, liburuari azaleko errepaso bat eman ezkero ulertuko nuela adierazi zidan. Hutsik, norbaiten historiaren zain balego bezala, orriak zuri ageri ziren esku artean neukan liburuan. Konturatu orduko zurbil nintzen neu ere, historia jakin baten gose ziren orri hutsen isla bailitzan ene aurpegia. Disko jogailuko orratzarekin batera biraka erori nintzen denboraren zuloan, eta handik aurrerakoa lausoturik ageri zait memorian, kantu bat besterik ez...

When you're strange faces come out of the rain, when you're strange no one remembers your name, when you're strange, when you're strange, when you're strange…

Joder, iratzargailu madarikatua! Nahita jarri zenion The Doors-en kantua egun berri bat hastear delako abixua emango zizun ahotsari, hau Jim Morrisonena izanik izara artetik askatzea errazagoa izango zelakoan, baina bai zera! Nagiak atera eta oheko epeltasuna atzean uzteko behar besteko adorea batu bitartean, ametsetan bizitakoa errepasatzeari ekin diozu. Aita etorri zaizu bisitan, ohi baino gazteago, etxean dauden album zaharretako argazkietan ageri duen itxura horrekin. Bizar oparoa, ile beltza, sabela faltan eta txakur baten konpainian. Ea egun batzuk zurean igaro ahal zituen galdetu dizu, eta zuk baietz, harrituta baina baietz, gelditzeko behar zuen haina denbora. Zerbaitek larritzen zintuen guzti hartatik, eta ez zen aitak zuregana jotzeko gerta zitekeenaren intriga. Geroxeago, txakurrak aita jan duenean, ohartu zara estutasun haren jatorria non ezkutatzen zen. Ez dakizu zergatik, baina ispilura jo duzu korrika, eta begien parean islatutakoak kirioak dantzan jarri dizkizu. Oihu egin duzu. GUAU!

Ez ba! Berriz ere lokartu ez zara ba! Joder, beti berdin! Ohetik salto egin eta gaurko errutinari ekiteko oraindik nahiko indarrik gabe, martxan jartzen zara. Berandu zabiltza, ohi bezala. Gauero gauero, biharkoa “egun bat gehiago” bezala bataiatu dituzun horietako bat ez dela errepikatuz oheratzen zara, baina kaka zaharra. Bart etxeratzean lurrera botatako prakak esku artean hartu eta usaindu egiten dituzu. Txakur baten antzera. Ezin izan duzu barre egitea ekidin. Ez da hainbestekoa darien taberna-zulo kiratsa, tabakoaren kontrako lege puta horrek onuraren bat izan behar zuen. Kamiseta eta jertsearekin berdina egin ostean, sukaldetik pasa, hutsik dagoela jakin arren zerbait aurkitzeko esperantza desesperatuan hozkailua ireki, eta tripa hutsik atera zara etxetik.

Bart ardoarekin pasa zinela ohartarazi dizu etxe ondoko obretako burrunbak buruan danbaka, eta sabelean bueltaka daukazun apurra kanporatzeko gogoari eutsi behar izan diozu langile baten hitz lizunen aurrean. Atzamar luzeaz egun onak eman ostean, aurrera jarraitu duzu. Semaforoa berde noiz jarriko ezinegonez itxaroten duten motor-hotsen artetik abiatuz, kontrako norabidean datorren jende andanaren artean tokia egiteak suposatzen dizun esfortzuak nekatu zaitu dagoeneko. Hiri puta honetako giroa jasangaitza egiten da batzuetan!

You got a bad reputation, that's the word out on the town

It gives a certain fascination, but it can only bring you down!

Gogoz ekin diozu gaztaroan hainbestetan entzundako Thin Lizzy-ren kantua jotzeari, zer gutxiago daukazun bezerorik onenaren nahia betetzea baino.

-“Bad Reputation”, mesedez, gaur behar dut... okerreko hankarekin esnatu naiz. Badakizu, atzo pare bat ardo izan behar zirenak bikoiztu ez, hamarkoiztu egin ziren, eta orain komeriak – aipatu dizu arnasestuka oraindik.

Lurrean eseri, liatzeko tabakoa atera, eta zigarro bat erretzeari ekin dio kantua jotzen zenuen bitartean. Hogeita gutxi urteko neskatxak zure gaztaroa ekarri dizu gogora, garai onak, lagun onak, etorkizuna eta milaka kantu zeneuzkaten idaztear. Mundua aldatzearekin amets egiten zenuten, denboraren igaroak munduak zeuok nola aldatzen zintuzten ikusten hasi zinen arte. Orduan erabaki zenuen zure jaioterritik aldegitea, airez aldatzea, besteak normaltasuna eta gizalegezko bizitza eredugarrirantz bideratu zituen zirimola bortitzarengandik ihes egitea. Hasperen batek, kantuaren azken notekin batera, ekarri zaituzte orainera bueltan. Neskak euro bateko txanpona gitarraren zorrora jaurtitzean eskaini dizun irribarre zintzoak, oraindik mundu hau hobetzeko ahalegin horrek zerbaitetarako balio duela jakinarazi dizu. Aspaldi sentitzen ez zenuen adinako satisfazioarekin, txanpon batzuk bildu eta ondoko tabernara jo duzu. Duela urte batzuk mundua jango zenukeen, gaur ostera, barre eta ebaki batekin ase zara.

If I could start again, a million miles away,
I will keep myself, I would find a way

Ez neukan bere asmoen, iritzien, ametsen berri. Ez nekizkien bere izena edo jaioterria zein ziren, are gutxiago bere istorioaren inguruko ezer. Inondik ezagutu ez arren, tabernako atetik sartu zen gizon hura eta kamarerak aurki jarritako kantua elkarrentzat eginak zirela argi zegoen. Bizitza benetan dastatu eta honen zapore gazi-gozoaren erakusle zen begirada, beroki beltza eta gitarra gainean, Johnny Cash berberaren aurrean nengoela iruditu zitzaidan. Eta han nengoen ni, ez hain atzean utzitako nerabezaroaren zati ederra Arkansaseko izarra baldarki imitatzen pasatutako gizagaixoa, gaizki egindako “tupe” eta akne garaietan mitifikatutako musikariaren mamua begien parean agertu izan balitzait bezala.

Ez dakit zenbat minutu emango nituen hari begira, hamar, bi, bost,... batek jakin, baina hartutako kafe hutsa txanpon txikietan ordaindu eta atetik irten zuen momentuan jarri nituen berriz hankak lurrean. Denboraldi eder bat mundutik at igaro izan banu bezala sentitu nintzen. Agur gizon misteriotsu haren agerpena aurretik neuzkan buruhausteei, koadratu ezinezko hilabete amaierako zenbakiei eta abstinentzia-sindromeari! Horregatik, entzule maiteok, zuen bizitza zertxobait eramangarriagoa egiteko nire esku dagoen bakarra eginaz emango dut amaitutzat gaurko saioa. Bejondeiola rock and roll-ari!

Taking more than her share, had me fighting for air

She told me to come but I was already there

The walls start shaking, earth was quaking

My mind was aching, we were making it!

Ospitaleko aparkalekua oraindik erdi hutsik, eta momentuak eskatuta, egunsentiaz gozatzea erabaki duzu. Bustiak dituzu masailak, bustia bihotza. Esatariak saioa ixteko jarri duen AC/DC-ren kantuak, korronte elektriko bat askatu du zure barnean. Ezinegonak, bart hamahiru urteko semeari konfiskatutako tabako paketea ireki eta aspaldiko partez zigarro bat erretzera eraman zaitu. Kotxeko metxeroa estreinakoz erabili, eta pare bat kalada eman orduko ke eta gogorapen artean galdu zara.

Hogei bat urte izango zenituen bizitzan lehenengoz, eta onartu dezagun, azkenengoz, maitemindu zinenean. Txosnak topera, odola pozoi gozoz zikin eta pozez horditurik zenbiltzala hurreratu zitzaizun begirada ilun eta sakoneko mutila. Lehen begiratuan atentzio larregi deitu ez zizun arren, birritan pentsatu barik onartu zenuen berarekin trago bat hartzeko gonbita. Ordu, garagardo eta speed lerro batzuen buruan, ostera, begi beltz haiek bilakatu zitzaizkizun munduaren erakusleiho. Konturatu orduko, gorputz biak bat bilakaturik, bere autoan zeundeten.

-Bizitzako momentu bereziek soinu banda izan ohi dute, eta hau ez da gutxiagorako… utzidazu kantu bat eskaintzen – esan zizun AC/DC-ren kasetea irratian sartzen zuen bitartean.

Hamazazpi urte beranduago, neurrigabeko maitasun baten erakusle izan nahi zuten oihuen, elkarri abestutako “You shook me all night long” garrasi desafinatuen oihartzuna entzun dezakezu isiltasunak jan ohi duen erietxearen inguruetan. Luzez gordetako arantza ateratzeko, ezinbestean eromena urratzen duen sentimenduei bide eman eta gau hartan bezala abestuz irten duzu autotik. Lotsagarria iruditu zaizu hamarkada oso batez gaixotasun psikiatrikoak tratatzen aritu zaren horrek, gaur arte musikaren balio sendatzaileari garrantzirik eman ez izanak. Terapia berria praktikan jartzeko grinatsu, eguneko lanaldiari ekiteko gogoz barneratu zara psikiatria sailera.

Ez dut herio modu hau zuen edozein bizimodugatik aldatzen.
Ez dut bizimodu hau zuen edozein herio modugatik aldatzen.

Rock'n'rollak hiltzen eta izorratzen jarraitu behar du.

Kasu berri bat esleitu dizute. Gau eta egun kantu berbera abestuz pasatzen dituen pazientea omen da 13. gelakoa. Atzo ingresatu omen zuten, pare bat aste inguru hutsik zegoen liburu hura ez zen beste ezertaz elikatzeari uzteaz gain, liburu hura ez zen beste hizpiderik ez zuela ohartu baitziren bere ingurukoak. Espedienteak dioenaren arabera, gaztearen perfilak inongo gaixotasun psikiatrikoren koadro klinikoa betetzen ez duen arren, bada zerbait ezberdina haren mundua antzemateko eran. Bertan denetik ideia berbera mahaigaineratu besterik ez omen du egin: liburu huts horretan argi ikusi daitekeen bezala, rock and roll-a da guztiaren jatorria, munduaren benetako historia, erantzun guztien zergatia, gure existentziaren oinarria.

Aparkalekuan bizitakoa eta gero, patuak gordetako opari baten aurrean zaudela iruditu zaizu. Denborarik galdu gabe, hamahirugarrenekoari zure bulegotik pasatzeko abisua eman diezaioten agindu duzu. Hamar minuturen buruan aurrez aurre dauzkazu, bera eta liburua. Hitz egiten hasi da.

-Orain dela aspaldi urrutira egindako bidaia batetan ezagutu nuen, edo beharbada ez hain aspaldi eta ez hain urrutira egindakoan. Ez dakit. Denbora, distantzia, ez ditut serio hartzen. Edo beraiek dira ni serio hartzen ez nautenak. Berdin dio, ezagutu nuen. Behin. Nonbait. Ametsetan, akaso. Horrek ez du esan nahi gertatu ez zenik, ezagutu ez nuenik, istorio hau existitzen ez denik. Horrek ez du ezer esan nahi. Edo dena esan nahi du.

ROTE ZORAtze uneak

 "Zoratuta zaude! esaten digute urrunegi joaten garenean, gure egunerokotasuna giltzaperatzen duten mugak zeharkatzen ditugunean. 

Zu zoratuta zaude!

Utziguzue gure erotasuna, emakume bezala, gure bizitza giltzaperatu eta ohorea itotzen diguten mugen igarotzean. 

Zoratuta zaude - da gainditze honen erreakzio maskulinoa-.

Patriarkatuaren arrazionaltasun hilgarriarenganako gure erreakzioa irain gisa itzultzen digute, gure erradikalismoa atzeman beharko lukeen begizta bailitzan. Ez daukagu erradikal izatea beste aukerarik ordea. Geure bizitza eta ohorea berreskuratzeko daukagun baliabide bakarra da."

Dorothea Brockmann

Gau ilunekoak

Egunez hain apurtezin itxuraz azaltzen zaigunari sendotasun zantzu guztiak erantzi, egun argitan hain iluna dirudienaren belztasuna ezerezean utzi, eta gorroto dugun horren kontra egiteko bere ilunpearen babesa eskaintzeagatik, maite dugu gaua. Ezkutuan daramatzagun sen, burutapen eta asmoei bidea emateko baliatzen gara eguzkiak ezkutatzerakoan esleitzen digun intimitateaz, eta ilargia konplize bakartzat, eguneko ordu mortu horiek aprobetxatzen ditugu benetan garen bezalakoak azaltzeko, onargarriak ez liratekeen ekintzak aurrera eramateko, esan ezin den hori lau haizeetara oihukatzeko. Itxura, arrazoia, legea, normaltasuna, boterea, egia, araua, zuzentasuna, demokrazia, jainkoa, moderazioa, eredua, zibilizazioa bere osotasunean, deformatua ageri da bere gerizpean. Itzal desitxuratu horren irudia erreproduzitu eta egunez aurrean daukagunaren benetako itxura zein den gogoan izateko eztandarazten ditugu gauero gure ideiak, gure adimenaren leherketa eragiten duen detonagailua, ez beste ezer, baitugu askatasunerako giltza.

Die Yuppie Die

Karlosek gorroto ditu astelehen goizak. Batez ere, astelehen goizak. Asteartea, asteazkena, osteguna eta ostirala, tira, eramangarriagoak dira. Baina aste hasiera... aste hasiera beti egiten zaio aldapatsu. Gaurkoa, nahiz eta atzean utzi dugun udararen azken haize epel hondarrek lagunduta etorri, ez da salbuespena izan, eta ezinbestean pasa behar izan du komunetik bulegora sartu baino lehen. Kixketari eman, komuneko tapa jaitsi eta karteran gordeta eraman ohi dituen txartelen artetik bi atera ditu zoriz. NAN-a eta kreditu txartela.

Bere argazkiaren gainean kokaina dosi polita bota eta gogoz, antsietate puntu batekin, ekin dio ilaratxo fin eta luzea egiteari. Tak-tak, bi txartel kolpetan eta profesionaltasun osoz egin du egin beharrekoa. 50 euroko billetea hartu eta hau kiribiltzen hasi denean, derrepente eta inolako abisurik gabe, hotzikara eragin dion pentsamendu bat pasa zaio gogotik. Gezurra dirudien arren, bere kargua lortzea kostatu zaiona eta gero, eguneroko egin beharren artean saiatuena hortxe egiten du, kaka-tokian.

Zaborra gara

"I AM WHAT I AM", horra marketinaren azken eskaintza munduari, horra publizitate garapenaren maila gorena, zirikada guztietan aurreratuena, ohiko "izan zaitez desberdin", "izan zaitez zu zeu", "edan ezazu Pepsi" baino hagitzez aurreratuago. Kontzeptuak asmatzen igarotako hamarkada hauek guztiak, honetara iristeko, tautologia hutsera. NI=NI. Mutila lasterka ari da gailu mekanikoan, bere gimnasia klubeko ispiluaren aurrean. Neska lanetik dator, bere Smarten bolantean. Topatuko ote dira?

"NI NAIZENA NAIZ". Nire gorputza nirea da. Ni ni naiz, zu zu zara, eta hala oker gabiz. Masa pertsonalizazioa. Kondizio guztien indibidualizazioa: bizitzarenak, lanarenak, nahigabearenak. Eskizofrenia lausoa. Depresio narrasa. Atomizazioa partikula fin eta paranoikoetan. Kontaktuaren histerizazioa. Ni izateko nahia handitzen den heinean handitzen da sentitzen dudan hustasuna. Zenbat eta gehiago esan, orduan eta isilago nago. Nire buruaren atzetik zenbat eta gehiago korrika egin, orduan eta nekatuago nago. Leihatila aspergarri baten antzera kudeatzen dut, duzu, dugu gure Nia. Geure buruaren ordezkari komertzialak bilakatu gara: merkataritza bitxia. Pertsonalizazioz mozorrotutako anputazio baten berme emaile bihurtu gara. Hondakin bilakatzen garen arte eusten diogu, gure baldarkeria nola edo hala disimulatuz.

Comité invisible: «L'insurrection qui vient»

Maitasunez eta Gorrotoz

"X"-ren balioa askatzen pasatutako matematika klase amaieragabekoak datorzkit burura gaurkoan. Oroitzen naiz nola ekuazio itsasoetan itotzen gineneko ordu hilak ezer esaten ez ziguten emaitza marea batekin amaitzen ziren, X=5, X=1, X=33, X=0, ederto, popatik hartzera. Eta oroitzen naiz baita ere nola nituen "X" haien balio ezkutuak baino jakinmin hadiagoa sortzen zidaten kontuak, ebatzi beharrekoagoak iruditzen zitzaizkidan gaiak. Izango dira hamar bat urte zientzia zehatzenganako interes ñimiñoa beste ardura batzuk zanpatu zutenetik, ardura horiek gazte asanbladaren bidez bideratu nituenetik, MGA-k bere egin ninduenetik, MGA geure egin genuenetik, eta paradoxikoki patuak beste "X" baten aurrean jarri nau. Oraingoan, ordea, emaitzak badu zentzurik.

 

FUMUT

Mesfidantzaz begiratzen dio erlojuaren orratzak pare bat urratsetara daukan zazpi mehatxagarriari. Kosta egiten zaio gainera datorkiona onartzea, denbora neurtzearen funtzioa esleitu zitzaionetik, honen pisua neurtzea ere bere eginkizun bilakatu baitu. Saihestezinaren aurrean, segunduak nola igarotzen diren so egitera mugatzen den minutu-orratzak nola, tik eta tak, martxa etengabeko eta geldiezinari jarraitzen diot piztutako azken zigarroari zupadaka. Kalada bat, segundu bat bestearen atzetik, eta beste kalada bat ostean. Tabakoak hil egiten du, jakina. Denboraren igaroak lurperatzen gaitu, noski. Bizitzen baino askoz azkarrago ikasten dugu hiltzen.

Lore hilen edertasuna

Udaberriaren etorrerarekin loratzen hasiberri, edertasun mehatxugarri baten jabe izateagatik errotik ebakiak izan diren loreei omenaldian, urtaroari bizitasuna lapurtu dioten lorezainei mendeku hartuko diegu. Plastikozko liliz josi diguten lorategi honen azpian, udaberriko lehen ekaitzak dakartzan euri tanten zain, ernaltzear dauden haziak gara. Lurpean igaro dugun negu gorriak ahuldu ordez, indartu egin gaituela erakutsiko diegu gure azaleratzearekin, eta begi zein sudur-zuloak polenez narritatuko dizkiegu lorategi honetako uniformetasun artifizialaren zaindariei. Ebakiko dituzte loreak, baina ezingo dute udaberria gelditu esan zuen behin Nerudak. Eta guk, ebakiak izateko mehatxu horregatik azaleratzear geldituko ez garela diogu ozen. Gure hostoak zabaltzen ikusiko dituzten eguna helduko da, eta beldurtuko dira plastikozko beste loreek ez bezala haizearekin dantzan nola egiten dugun ikusita. Gero, atera gaitzatela zuztarretik gai baldin badira, baina loreen transzendentzia mistikoak hor jarraituko du difuntuen omenaldi mendekatzailearekin jarraitzeko. Entzun lur azpiko ahotsa... ez dago zeukaten bizitasun guztia lau haizeetara zabaldu duten lore hilen edertasuna bezalakorik. 

 

V

Egun guztiak berdinak izateak eragiten dion itolarriak, goizero egutegiari so egin eta “bat gehiago” zenbatzeko ohitura “bat gutxiago” zenbatzekoagatik ordezkatzera eraman du errutinaren biktima. Antzerako zerbait gertatu zaio droga menpekotasunaren biktimari, bere tristura itsasoan hondoratzea ekiditeko, zoriontasuna gramo bateko zakutoetan bilatzen baitu goibeltasunak asaldatzen duen uneoro. Ez dezagun ahaztu hogei urterekin bizitzaz gogaitu, eta apatiaren biktima kondizioa onartuz munduari leihotik so egiteaz konformatzen den gaztearen kasua. Hor dago, baita ere, garai batean zabortegi hau aldatzeko helburuarekin zerabilen grina eta irudimen guztia marketing enpresa multinazional bati saldu dizkion neoliberalismoaren biktima. Honen laguna omen zen Yuppie, boterearen biktima, estatus sozialean gora egin ahala adiskidea zapaldu zuen arte. Azken hau neurosiak jota eraman omen zuten zoroetxera, konpainia ezak alegiazko lagun bat sortzera bideratu zuen indibidualismoaren biktimarekin. Bertan, gizonekiko mespretxu neurrigabekoak, zakilei ezezik bere gorputzaren plazerrari ere uko egitera bideratutako korronte anti-pornografikoko feministarekin topo egin zuten, patriarkatuarenaz gain, emakume-histeriaren biktima. Hobezina hobe bihurtzeko nahiean, ero koadrila honekin egin beharreko praktiken balorazioa hamarretik hamaikakoa izateko ahaleginean, gutxi behar izan zuen perfekzioaren biktima zen psikiatra gazteak gaixoen aldera salto egiteko.

Biktimen Fabrikako produkzio etengabekoaren lagin honek, agerian uzten du gizarte postmodernoaren biktimismorako joera asaldagarria. Paradisu kapitalistaren negoziorik indartsuena biktimismoa sustatzeaz arduratzen da, eta horren adierazle dugu fabrikaren ateetan pasibotasun eta hausnarketa faltaren sindromeak jotako norbanakoez osatzen den ilara amaieragabekoa. Heldu itxurako haurrek, bata bestearen atzean zain, inpazienteki itxaroten diote biktima izatearen abantailez gozatzeko uneari. Aske izatea desio dute guztiek, aske izatearen eragozpenei aurre egin beharrik gabe. Erantzunkizunik ez, errurik ez. Eta jakina, aita kapital ahalguztidunak, beste behin ere irtenbide erosoa eskaintzen die: izatearen zailtasun guztien pixuaz desegitea, biktima nortasuna barneratzearen baldintza bakarrarekin.

Paktua onartzen dutenen kopurua etengabeko hazkundean murgildu da, gizarte honenganako dauzkan erantzunkizunen inguruko zalantza eta hausnarketari uko egiten dioten norbanakoak gero eta gehiago direlarik. Askoz errazagoa da inguratzen gaituzten gertakari eta injustizien aurrean inozo eta ahul azaltzea, geure burua gertakari hoien eragile aktibotzat jotzea baino. Krisiaren biktimak, itxurakeriaren biktimak, erlijioaren biktimak, alkoholismoaren biktimak, estresaren biktimak, kutsaduraren biktimak, konformismoaren biktimak, terrorismoaren biktimak, manipulazioaren biktimak, patriarkatuaren biktimak, garapenaren biktimak, globalizazioaren biktimak, modaren biktima, etsipenaren biktimak, demokraziaren biktimak, sistemaren biktimak, biktimismoaren biktimak. Biktimak. Biktimak. Biktimak. BIKTIMAK!

Biktimismoari hainbesteko nazka izango ez banio, biktimismoarenganako nazkaren biktima bezala izendatuko nuke neure burua... baina ez naiz zuloan eroriko! Nahiago dut errua eta erantzunkizunaren zama gainean harturik, biktimaren papera odolzalearenagatik ordezkatuta erlijioa, konformismoa, manipulazioa, patriarkatua, garapena, globalizazioa, etsipena, sistema, biktimismoa eta beste hainbeste nire biktima bilakatu. Ez al ditu, bada, borreroak milaka aurpegi?

 

IV

Komunetik itzuli zarenerako han daukazu zure whiskya zain, bikoitza oraingoan, tabernariari agindu bezala. Aulkiak ere utzi duzun toki berean jarraitzen du, tabernan dagoen orok ondo baitaki zeure lekua dela, gau osoa bertan botata baitaramazu. Kontuak ateratzen ahalegindu zara... zenbat ordu daramatzazu zulo hortan sartuta? Hiru? Lau? Joder, bost ere izango dira dagoeneko! Azkar doa gaua, are azkarrago zure burua, zure pentsamenduak. Bost mila güiski hustu arren ere ezin lasaitu barruak, kauendios! Asperen bat atera zaizu oharkabean.

-Egon hadi lasai neska, denborak zauri guztiak osatzen dizkin eta. Nahi edo nahi ez, eguzkiak berriro irteten din goizero...

Leihotik so egin duzu, tabernariak esandakoa zihurtatzearren edo. Eguna argituz doa, bai, egun berri baten hasiera datorrela dirudi, baina eguzkirik ez da ageri inon. Lainoa lainoaren gainetik, besterik ez, azkenaldian ikusi dituzun egunsenti guztietan legez. Tabernariari ezer ulertzen ez duenaren aurpegiaz begiratu diozu. Ekaitza datorrela dirudi.

III

Esan gabe gelditu diren hitzen asanbladan, aho batez onartu da ixiltasun mozioaren kontrako matxinada. Berba zitalen fronteak, maitasun hitzenari batuta, indarrez hartu ditu jada itxaropen, gorroto, zoriontasun, ohore, gaitzezpen, pasio eta salaketa hitzak. Azken berriek aditzera emandakoaren arabera, hitz gordin zein gozoak ere batu zaizkio horda geldiezinari.

Sentimenduak baliabide bakartzat, hauen etengabeko bonbardaketan oinarritzen den ekintza zuzenari ekin diote indarrez. Azaleko hitzak jo puntuan dituen boikotaren lehen biktimak antzeman daitezke honezkero. Irri, malko, garrasi eta hasperen kopurua gorantz doa etengabe. Datozen orduetan, milaka berpizte espero dira.

II

Telebista show light-ak, janari light-ak, edari light-ak, droga light-ak, doinu light-ak, hitz light-ak, pentsamolde light-ak, sentipen light-ak, harreman light-ak, bizitza light-ak. Nazkaturik nago inguratzen gaituen kaka light guztiaz. Deskonposatzen hasitako nortasunei sustantziarik gabeko existzentziaren kiratsa darie, eta ustel usaina hedatzen ari da, ohiko bilakatzen ari zaigu, geure egiten ari gara. Bizitza hutsalekiko konformismoari eta jarrera zein diskurtsu politikoki zuzenei diedan higuina gero eta jasangaitzagoa ari zait bilakatzen. Sistema puta honen abonu bihurtzera kondenatutako gizartearen lasaitasunak goragale hau areagotu besterik ez dit egiten, eta konponbidea Valium dosietan bilatuz artega hau arintzeari uko egiten diot. 

Ongia bilatzen ez diodan ongizatearen gizarte honetan arrakasta nahi izan ezkero produktu lasaigarriak eskeintzea beste aukerarik ez dagoela argi dago, masa ustel honen gogoa asaldatuko duen ezerk ez baitu arrakastarik izanen. Baina popatik hartzera arrakasta! Popatik diazepan pilulak eta popatik azaleko zoriontasun erridikulua! Adimenaren izurrite honen antidoto gisa, “light” izatetik oso urruti dagoen edozer erabiltzearen aldeko deia egiten dut. Adierazteko modu bortitzagoen erabilerak norbaitengan sor dezakeen artega, sute bat sortarazi dezakeen txinparta izan daiteke. Kixkali ditzagun etsipen sentipenak, beldurrak, kateak. Pentsamendu arriskutsuak, erotasuna urratzen duten sentimenduak eta ametsak bizitzeko ohitura zabaltzea oraindik bizirik gaudenon egin beharra da. Nik, M. Trasherrek, terrorismo lirikoarenganako konpromisoa hartzen dut.

I

Hau ez da izen handiko idazle baten txokoa, nire izenaren txikitasuna gora-behera, arkatz batekin trebea izan naitekeen arren. Lapitz triste honen ordez 9 mm-ko Luger baten jabe banintz, eta hau iaiotasun berberarekin maneiatuko banu, seguruenik aspaldidanik zuen nire izenak ospea irabazia. PUM!

Hartu arnasa lasai ordea, ez naiz psikopata bat, bere garaian Charles Mansonek berdina esango lukeen arren. Norbait akatzeko derrigortasun hori sentituko banu, alboko bizilagunari bisitatxoa eginda, pantailaren bestaldean zauden horren bila joanda baino lehenago asetuko nituzke nire gogoak. Hemendik aurrera aurkituko duzunak, daukadan barrua husteko beharraz gain, hautsak harrotzea izango du xede. Somatzen hasia naizen goragaleak, momentu batetik bestera urteetan irentsi arazi didaten zikin pilak gainezka egingo duela jakinarazi dit. Libratzeko unea heltzen denean, orduan bai, orduan hustu egingo naiz. Zikindu ere egingo zaituztet, eta dena prestatu bezala atera ezkero, zuek ere hustuko zarete... eta zikinduko dituzue. Okaz egingo dugu iraultza! 

Ondo da, jada badakizue gutxi-gorabehera nondik nora doazen nire asmoak. Eta, suposatzen dut, dagoeneko nor ostia naizen galdezka ere hasiak zarete. Margaret Trasher nauzue, Trash lagunentzat. Baietz joder, ondo ulertu duzue, horrela deitzen naute lagunek: Trash. “Zakarra” alegia, “Zaborra” nahiago baduzue. Ze ostia axola ote dio! Homoatomarporkulusak mundua izenez ezagutzen den horretatik sortu duen zabortegi honetan bizi den alproja batentzako, ezizen aproposa deritzot nik. Zaborretan ere aurkitu daiteke bitxikeriaren bat edo beste.

Kontuak kontu, izena alde batera, gainontzekoan ezerk ez nau kalean gurutzatu dezakezun beste inorengandik ezberdintzen. Autobusean zure aldamenean edo zinean zure aurrean eseri naiteke, tabernako komunetarako ilaran elkar ikusi gaitezke, zugandik ehundaka kilometrotara bizi naiteke agian, edo zure eraikin berberean akaso. Postaria izan naiteke, irratian goizaldeko orduak betetzen dituen ahotsa, herriko eroa, okina,  supermerkatuko kutxazain kakaidorra, aspaldi ikusi ez duzun lagun hura edo sinpleki, zu zeu izan naiteke. Pozten naiz ezagutu izanaz.