Yonki batekin solasaldi
emankor bat izateko zailtasuna lokartutako neuronei egotzi izan zaien
arren, ba omen da faktore bat hipotesi aski hedatu hori errotik
aldatuko lukeena: txandala. Gimnasio gertukoenera jo eta
homobigorexikus batekin hizketaldi bati ekiteko saiakera egitea
besterik ez du behar batek txandalak eragin ditzakeen kalteetaz
jabetzeko. Horixe azken asperraldiak bultzatuta sarean ikusitako
monologo batek zioena, horixe gaur goizean bizitako ordu erdi
tragikomedikoaren osteko hausnarketak gogora ekarri didana.
Ez dakit nola bukatu
dudan han, egunotako haize boladek nigan eragindako siroko
ulergaitzen batengatik agian, edo birritan pentsatu gabe baietz
esateko daukadan erraztasun ulergaitzarengatik akaso. Kontua da,
pilula, irabiaki eta barrita nutrizionalen enboskadan jauzi naizela
ohartzeke, homobigorexikus baten galdetegiari erantzutera beharturik.
Zer nahi duzue esatea, gau ero baten osteko makina bat goiz partekatu
ditut anestesiatutako garunen arteko solasaldian murgildurik, baina
guztietatik surrealistenaren saria gaurkoak eramango luke dudarik
gabe.
Elkarrizketari
hasiera emango zion eta erretorikoa izan behar zuen “Telebistako
kirol saioak ikusten al dituzu?” galderari
ezezko borobil batekin erantzun diodanean, zomorro baten aurrean
balego bezala begiratu dit F.C. Barcelonako babesle den enpresaren
produktu banatzaileak, ezer esateko aukerarik eman gabe “Bada
HERBALIFE, gure enpresa, 'culé'-en patrozinatzaile da”
erantzunez bere enfasi guztiaz. Begirada bizkor batekin inguruko
txoko guztiak errepasatu eta inongo kameraren presentziarik ez dela
baieztatu ostean, “Margaret-en Show”-a izeneko reality baten
existentzia posiblea deskartatu dut. Zabor osasuntsu saltzailea nire
bizitzaren patrozinatzaile ez dela jakiteak lasaitu nau.
Iragarkien
tartea behin bukatuta, parean zeukan zomorroak pilulak agian bai,
baina nutrizionalak erosteko inongo asmorik erakusten ez zionez,
honen elikadurari lotutako zenbait galdera egiteari ekin dio. Zer
gosatzen dudan, zenbat jatordu egiten ditudan egunean, zenbat ur
edaten dudan, ... baita kaka ondo egiten al dudan, azken galdera hau
“Danone Activia” estiloan formulatuta noski. Nire kafe
kontsumoaren berri eman izan ez banu, hominido osasuntsuen artean
toki bat egitea posible izango zitzaidalakoan egon naiz momentu
batez. Baina gorputz gihartsu eta osasungarrien artean toki bat
egitea horren erraza delako ustea zein inozoa den erakutsiko zidan
elkarrizketaren alderdia entzuteko neukan oraindik.
Neurri
eta gorpuzkeraren eremu tamalez konfliktiboan sartu gara jarraian,
eta zenbat neurtzen eta pisatzen dudan galdetu didanean ez dakidala,
urteak direla pisatu eta neurtu ez naizela erantzun diot bere
harridurarako. Ea berak egunkari bat irakurri zuen azken aldia zein
izan zen galdetzeko gogoari eutsiz, jokoari jarraitu eta
homobigorexikoek egunkariei ez bezala, momorroek baskulei bildurrik
ez diegulako erakustaldian honen gainera igo naiz. Pantailak emandako
datuak gorputzeko beste zenbait neurrirekin batera ordenagailuan
sartu, eta pare bat minuturen buruan esanguratsuak izan beharko
zitzaizkidan ondorioak azaldu dizkit. Aztertutakoaren arabera
pertsona osasuntsuaren parametroetan sartzen omen naiz, anomaliarik
ez nire zomorrotasunaz aparte. Hori bai, idealena, kakamarro izatetik
libratuko ninduena agian, gantzetan ditudan kilo batzuk kendu edo
zuntz bilakatzea omen litzaidake. Ideala, bai. Beste era batera
esanda, 90-60-90 emakume prototipoa. Estandar perfektua, zuntz eta
gantzaren artean silikona txertatzea ere ahalbidetzen duena.
Idealaren kontzeptu nahasia beste behin.
Eta
ez hori bakarrik, azterketa fisikoaren azken puntuarekin nire adin
metabolikoa zein den ezagutzera eman dit. Honek nire benetako
adinarekin gordetzen duen zehaztasuna ikustean, natura, nire
organismoa kasu honetan, zein perfektua izan daitekeen eman diot
aditzera naturaltasun guztiz eta rekotxineo apur batekin. Errukiz
begiratu dit, beti ere gaztetasuna gordetzea zein satisfaktorioa den
azalduz ni bezalako gizagaixo bati. Berrogei urte betetzean, beneko
berrogei urte ospatu beharko ditut, hau tragedia!
Momentuan
sentitu dudan nazka harrotasun bilakatzea segundu kontua izan da
ordea, zaborrak ondo janda baitauka zaborra dela, eta harro
oihukatzen dut: MOMORROA NAIZ, ZABORRA NAIZ! Kirasdunen Konspirazio
Kolektiboaren izenean diotzuet bost axola digutela zuen
normaltasunaren parametroek, idealaren kontzeptu nahasiek,
estereotipoek, behinbetiko gaztetasunaren ilusio faltsuek. Nahiago
dugu pentsatu eta sortzeko balio duen giharraren lanketari
lehentasuna eman eta gimnasioko listetan zuentzako tokia utzi. Gure
esfortzuaren fruitua ez da 38 zenbakiko praketan sartzea izanen,
baina mundu gaixo honetan enkajatzea arazo ederra dela bezalako
hausnarketak ereitzen ditugu. Baina zuek zuenera, jarraitu jendea
zuen propagargudioekin kutsatzen, zuen txokolate gabeko txokolatedun
irabiaki zikinak irensten eta ostean dena kanporatzeko atzamarrak
eztarrian sartzen, zein zuen buruaren onarpena inorengan (edo kasu
triste eta hedatuenean ispiluan) bilatzen. Ez ahaztu ordea zaborra
zokomiran izango dela beti, zuen isladak kale egin eta ostikoz jotako
ispilua bezala zeouk ere mila zatitan erortzen zareten unean kolpea
koipez leuntzeko.